آینه جم- هدی خرم‌آبادی:اهمیت دادن به موضوع محیط زیست در دولت تدبیر و امید تلنگری است بر وضعیت بغرنج آینده زمین، زمینی که قرار است سالیان سال محمل امنی برای آیندگان باشد. زمینی که ماتَرَک زخم‌خورده‌ای از دخالت‌های بیجای انسانی است. دیگر همگان بر این مساله اذعان دارند که «عامل انسانی» علت اصلی تغییر آب و هوایی است که امروزه گریبانگیر آن هستیم. مساله‌ای که به‌دنبال خود آلودگی هوا، دریا، زمین و انواع بیماری‌ها را رقم زده است. این در حالی است که مسوولان کشوری بارها بر این موضوع صحه گذاشته‌اند که امانتداران خوبی برای محیط زیست نبوده‌ایم. تراژدی تکراری تاریخ ما که همیشه پس از وقوع حادثه لب به اعتراف دیرهنگام می‌گشاییم.
هر چند اعتراف دیرهنگام مسوولان به تخریب محیط زیست کار را دشوار کرده اما هنوز هم برای نَفَس کشیدن دیر نیست. این نَفَس کشیدن اما منوط به اماها و اگرهاست. اگر چنین شود و چنان، اگر بایدها و نبایدها را بپذیریم، اگر تیشه طمع‌جویی و زیاده‌خواهی را زمین بگذاریم، اگر اسلحه شکار را فراموش کنیم، اگر غرور و مَنم‌مَنم کردن‌ها به پایان خط برسد و اشتباهاتمان را بپذیریم، می‌توان با یک ایدئولوژی که البته سر و ته داشته باشد، اندکی بار زمین را سبک کرد و اجازه داد تا راحت‌تر نفس بکشد در هوایی که دیگر نیست.
«از هول حلیم در دیگ افتادن» حکایت کسانی است که دیر به فکر توسعه و پیشرفت افتادند و با دست‌اندازی‌های بی‌چون و چرا به جان سواحل افتادند تا شاید رنگی بر بی‌رنگی شهر بزنند اما خواه یا ناخواه تیشه به دست، ریشه را زدند. ساخت و ساز در جزیره نگین که هنوز تعیین‌تکلیف نهایی نشده، اقدامات بدون مجوز زیست‌محیطی، استحصال از دریا، توجه نکردن به فضاهای سبز، مکان‌یابی‌های ناصحیح اگر ندانم‌کاری و اشتباه انسانی نبوده، پس چه دلیل متقن‌تری می‌توان برای آنها ذکر کرد؟
روز گذشته یکی از مسوولان کشوری، «افزایش وسایل نقلیه عمومی» را یکی از راهکارهای رهایی از آلودگی هوا مطرح کرد اما ذکر این نکته لازم است که چرا با وجود اعتراف به اشتباهات خود تنها یک پله بالاتر می‌آییم و در حد شعار باقی می‌مانیم؟ مگر افزایش وسایل نقلیه چقدر هزینه دارد؟ بی‌شک تنها عامل انسانی در آلودگی هوا موثر نبوده اما سهم بسیار بسیار زیادی دارد که کنترل و نظارت بر آن می‌تواند راه نجات از این بن‌بست باشد.
«شهامت نداشتن» مسوولان یکی دیگر از ابعاد ضربه زدن به محیط زیست است. در وهله نخست همه توپ‌ها در زمین محیط زیست می‌افتد، غافل از این که متولی دریا اداره بندر است، عبور جاده از فلان مسیر درختان حرا، مربوط به اداره راه و شهرسازی است و به همین منوال ارتباط سلسله‌وار نهادها و سازمان‌ها به شهامت مسوولان، صداقت و تعهدشان بستگی دارد تا وظایف و قوانین را فدای یک تلفن فلان مسوول نکنند.
ملزم بودن به رعایت قوانین و متعهد بودن مسوولان از آنجا حائز اهمیت است که به‌راحتی اجازه استحصال از دریا داده نشود، سعی در رایزنیِ گرفتن مجوز برای فلان شرکت آلاینده نکنیم، با بزرگ‌نمایی یک پارک شهری، درختان حرا را نابود نکنیم، درخت حرایی که خود جاذبه گردشگری است نابود می‌شود که کدام جاذبه گردشگری جایگزین آن شود؟!
29 دی روز هوای پاک است؛ روزی که مسوولان کشوری و استانی، بالادستی‌ها و پایین‌دستی‌ها پشت تریبون‌های خود، فریاد «هوای سالم» سر می‌دهند./پیام عسلویه
[کد خبر:AJ20137]
