چندي پيش و قبل از پيدايش واكسن كرونا مطلبي نوشتم با عنوان *دارويي ترسناك تر از درد* كه در خصوص اتفاقات بعد از كشف واكسن كرونا براي ما ايرانيها مي گفت.

كه البته با توجه به شرايط روحي و رواني جامعه و اينكه مطلب كمي نااميد كننده بود از نشر آن منصرف شدم.

اما امروز با توجه به شرايط كنوني واجب است در اين مورد نكاتي را مد نظر داشته باشيم.

كم و بيش داستان نگهبان قصر و پادشاه در شب سرد زمستاني را شنيده ايم كه نگهبان تيره بخت كه شب هاي زيادي سرما را تحمل كرده بود بعد از وعده ي لباس گرم از سوي پادشاه يخ زد و به ديدار معبود شتافت. احساس مي كنم در اين روزها، هم وعده تامين و هم انتظار رسيدن واكسن بيهوده و سخت كشنده است.

اصلا منطقي نيست وقتي در كشور توليد كننده واكسن هنوز مرگ و مير ادامه دارد و واكسيناسيون كامل نشده، دوزهاي واكسن كرونا براي نجات جان ما گسيل شوند.

با نگاهي به آمار واکسيناسيون كشورهاي توليد كننده به عرضم خواهيد رسيد كه اين امر بسيار بعيد است، مگر اينكه اقدامي بسيار هوشمندانه و آينده نگرانه مانند سرمايه گذاري در خط توليد يا پيش خريد انجام شده باشد كه متاسفانه نشده. يا ارسال واكسن به ساير كشورها بخشي از پروسه آزمايش واكسن باشد. با تمام اين تفاصيل رسيدن واكسن به ما پيش از اتمام واكسيناسيون در كشورهاي سازنده كمي بعيد به نظر مي رسد. پس نه دولتمردان وعده بدهند و نه ما باور كنيم. فشار بيش از حد براي خريد واكسن قطعا نتيجه خوبي بهمراه نخواهد داشت.

تنها اميدمان بايد با اتكا به دانشمندان داخلي به توليد واكسن داخلي باشد كه مورد تاكيد رهبري هم هست و بيخود دلخوش به واكسن خارجي نباشيم لذا مي باست با ماسك هاي خود بسازيم و به اميد لباس گرم پادشاه نمانيم كه فقط ما را به ديار باقي نزديكتر مي كند.

خلیج فارس