اما مشهورترين فرض و نظريه ها درباره پيدايی تعزيه درايران اين است كه تعزيه شكل متحول و تكامل يافته و آيين های سوگواری مذهبی است كه از قرنهای اول، دوم، بويژه قرن چهارم (دوره آل بويه) در ايران رايج بوده است.

همچنين احتمال داده می شود كه زمينه نمايش اين مراسم از برخی آداب ، شعائر و نمايش گروهی ايران قبل از اسلام،  به مانند سوگ سياوش و امثال آنها ريشه و مايه گرفته باشد.

تعزیه بوشهر از نظر نسخه و نسخه نویسی در میان تعزیه های کشور منحصر به فرد است به گونه ای که نسخه های بوشهر ترکیبی از نثر و نظم است که ریشه در مناسبات اجتماعی و شرایط خاص اقلیمی و آداب  دارد . 

 روند اجرای تعزیه در بوشهر در دوران رضا خان تقریبا متوقف و این تعطیلی در بوشهر ده سال طول کشید و پس از آن از سرگرفته شد.  بوشهر تنها مکانی است که هنوز هم تعزیه زنانه در آن برگزار می گردد . 

قدیمی ترین  تعزیه های بوشهر در محلات امامزاده و ریشهر برگزار می شده است و بعد از آن محلاتی مانند کوتی ِ جفره - شکری و بندرگاه است و در سایر نقاط استان مانند جم، روستای زیارت ، درودگاه ،اهرم ،آبپخش و بندر ریگ در این زمینه دارای سابقه تاریخی هستند.

مردم استان با حضور در این مجالس تعزیه که با شبیه خوانی توسط افرادی با تجربه انجام می شود در عزا و ماتم شهدای کربلا اشک می ریزند و ارادت خود را به این خاندان شریف اعلام می کنند.

مهرداد جشني پور-سوك

نوشتن دیدگاه