احمد مهربان

سال هاست که درفرایند توسعه استان بوشهر, شهرستان دیر از جایگاه مطلوبی برخوردار نیست و علی رغم داشتن سرمایه انسانی توانمند، منابع طبیعی غنی و ظرفیت های بالقوه در زمینه کشاورزی، شیلات و تجارت در میان ده شهرستان استان در رتبه های انتهایی شاخص های توسعه قرار می گیرد.

برخی فعالین دیری عمدتا دلیل این توسعه نیافتگی را نگاه نامتناسب استانداران در توزیع اعتبارات و سرمایه گذاری ها و نیز عدم بکارگیری نیروی انسانی این شهرستان در مناصب مدیریتی می دانند.

اما به نظر نگارنده نکته ای که نمی توان براحتی از آن گذشت نقش و سهم ساختار مدیریتی شهرستان در این توسعه نیافتگی است. در دنیای امروزه، عمر دوره مدیریتی چهار یا پنج سال تعیین می شود و در ایران با الحاق تبصره این دوره یکبار تمدید می شود اما در شهرستان دیر که در افکار عمومی به بهشت مدیران تعبیر می شود یک مدیر می تواند طی عمر چند دولت در مسند خود باقی بماند بدون آنکه موفقیت و دستاورد چندانی نصیب شهرستان نماید.

هم اکنون نزدیک به هشتاد درصد مدیران شهرستان دیر بازمانده از دولت های نهم و دهم بر سریر قدرت تکیه زده اند و حتا مدیرانی در این شهرستان هستند که سابقه همکاری مستمر با دولت های اصلاحات و مهرورزی و اکنون تدبیر و امید را در کارنامه خود دارند و به این مدیریت چندزیستی خود نیز افتخار می کنند. طبیعی است که برخی از این مدیران بازمانده از دولت های قبل به دلیل عدم دلبستگی به سیاست های دولت فعلی با این دولت همراهی نداشته باشند و عملا همین موضوع باعث شود در مرکز استان و مدیران ارشد دستگاه های اجرایی نیز تمایلی به تغییر فضای مدیریتی در این شهرستان نداشته باشند.

ناگفته نماند که مسئولیت اصلی انجام این تغییر و تحولات و هماهنگ سازی فعالیت ادارات و مدیران شهرستان با سیاست های دولت بر عهده فرماندار به عنوان نماینده دولت در شهرستان قرار دارد و از این رو سبک مدیریتی فرماندار تاثیری عمیق بر فرایند توسعه آن شهرستان باقی می گذارد.

شاید بخش عمده ای از توسعه نیافتگی شهرستان دیر ریشه در نوع نگاه نمایندگان دولت در این شهرستان داشته باشد. نمایندگانی که بیش از آنکه در اندیشه همسوسازی و هماهنگ سازی فعالیت های ادارات و مدیران شهرستان و اجرای سبک مدیریتی دولت و نماینده عالی آن در استان باشد ناخواسته همانند دیگر مدیران شهرستان برای حفظ موقعیت خود به نهادهای سیاسی مذهبی شهرستان چشم دوخته اند و از همین روست که طی دو دهه اخیر به دلیل دخالت مراکز قدرت در شهرستان دیر عملا اختلافی زیرپوستی میان فرمانداران دیر و استاندار وقت در جریان بوده است.

این اختلاف زیرپوستی هم اکنون نیز بر سر انتخاب معاونین فرماندار و بخشداران در جریان است و دخالت نهادهای غیرمسوول در این فرایند باعث پیچیدگی موضوع و تعلل در این انتصابات شده است، دخالتی که اگر با استقبال فرماندار مواجه شود عملا" نه تنها ارتباط دولت با توسعه این شهرستان را دچار چالش می نماید بلکه باعث خواهد شد مدیران ناکارآمد بتوانند با اتصال به مراکز قدرت غیرمسوول بر عمر مدیریتی خود در بهشت مدیران بیافزایند.

از این رو به نظر می رسد مقدمات خروج شهرستان دیر از بن بست توسعه، در گام نخست با پویا نمودن ساختار مدیریتی شهرستان محقق خواهد شد و از این روست که معاونین فرماندار و بخشداران در حال انتصاب باید همسو با دولت و از میان نیروهای باانگیزه و توانمند شهرستان انتخاب شوند و گرنه ارتقای مدیرانی که در اداره متبوع خود از کارنامه روشن و قابل دفاعی برخوردار نیستند در مسوولیت های کلیدی شهرستان چیزی جز هدررفت فرصت ها و تحلیل سرمایه های انسانی شهرستان دیر نخواهد بود.

**خلیج فارس

نوشتن دیدگاه