آینه جم؛ علی موسایی: چند صباحی بود که عیال اصرار می کرد تا پارک چگاسه ی جم را از نزدیک ببینیم و گرچه چند باری به زور تهدید و چشم غره، حضرات را تا ورودی پارک می رساندم اما هر بار با دیدن سیل جمعیت و زوار تشنه ی طبیعت عطای گردش در پارک را به لقایش می بخشیدم و من دلشاد و محظوظ از این فتح الفتوح به پارک دنج و پاتوق همیشگی در کنار منزل مراجعت می نمودم.
اما کیست که از پنچه ی تیز تدبیر جماعت نسوان بگریزد و سرانجام گردن بر امر ایشان نهادم و در روزی خلوت راهی چگاسه شدیم.
پارک چگاسه در مرتفع ترین نقطه ی شهر جم و بر فراز تپه ای با همین نام به وسعت بیش از ده هزار متر مربع ساخته شده است و سالانه پذیرای همشهریان طبیعت دوست جمی و مسافران خوش ذوق است.بر فراز تپه پرچم خوشرنگ کشورمان برافراشته شده است و هیبت باستانی شهر جم را به رخ هر بیننده ای می کشد.
از شما چه پنهان،شرح زیبایی منظره ی شبانگاه پارک و تصویرِ دلربای آن که همه ی شهر را در مقابل دیدگانتان به رخ می کشد، خودم را هم وسوسه کرده بود تا حداقل یک بار پارک را از نزدیک ببینم. بالاخره روز موعود فرا رسید؛ عیال سور و سات و بار بنه ی یک ماهه ای را که تدارک دیده بود بر گرده ی بنده نهاده و من نیز چون جاشویی پرتجربه و دریا دیده! آن را در خنِ جهاز کهنه ام چپاندم.شراع(بادبان)کشیدم و با دیره(قطب نما) پرچم را نشان کردم و سکان را به سوی تپه چرخاندم،لحظه ای بعد در مقصد بودیم و پارک چون همیشه و بر خلاف خیال خام من شلوغ!
در کناره ی پارک محوطه ی بازی ای را دیدم که نسبت به سایر نقاط پارک خلوت تر بود،به حیلت و ترفندی همسر مکرمه را راضی کردم تا در همین مکان اطراق کنیم و بچه ها را نیز با همین وسایل سرگرم کنم.
گوشه ی دنجی یافتم و بار بنه بر زمین نهادم و فرزندان ابن سبیلم را که بواسطه ی مشغله ی پدر، کمتر بوی پارک به شامه شان رسیده بود به محوطه ی بازی بردم.
نخستین چیزی که توجهم را جلب می کند اسبابکی است عجیب با دو دکل در طرفین و یک کابل واسط و قرقره ای متحرک که بر آن می لغزد و حلقه ای شگفت از جنس لوله های پلی اتیلنی مرسوم که جهت آبیاری به کار می رود و اما اکنون بر گردن قرقره آویزان شده است.در همین زمان در فضای سیناپسی بین نرون های مغزیم و در قشر خاکستری ام انبوهی از داده های پرت و پلا در حال پردازش است تا با یک تحلیل منطقی گره از این معما و کاربرد این آلت عجیب بگشاید!
اولین سیگنال خروجی و پس از آن اولین تصویری که به ذهنم می رسد شباهت غیرقابل انکار این وسیله با ادوات عملیات راپل است.در این میان با مراجعه به بایگانی جراید مغزم و گنجینه ی جملات قصار که در دهه ی گذشته به ثبت رسیده(البته منهای دو سه سال اخیر که جملات بیشتر حول قفل و کلید بوده)،ناخودآگاه به یاد تجهیزات عملیات راپل و کاربری آن برای جمع آوری دیش های ماهواره می افتم.
من،چگاسه،تجهیرات راپل،شهرداری،جمع آوری دیش!!.....
و با خود می گویم: "لابد این تجهیزات را شهردار نصب نموده تا ماموران شهرداری در اوقات فراغت به تمرین عملیات راپل پرداخته و در صورت نیاز و به فراخور نیاز سایر دستگاه ها،آنها را در امر جمع آوری دیش یاری نماید" و بعد مجددا به خود پاسخ می دهم:"آخه مرد حساب شهرداری چه ربطی به سایر ارگان ها داره!! و در ثانی عملیات راپل را با لوله ی پلی اتلنی که انجام نمی دهند!"
و بالاخره از خیر کشف سرِ ماجرا می گذرم و ترجیح می دهم فرزندم را با سایر وسایل بازی سرگرم کنم.
در این میان جسمی شکسته و در گوشه ای دیگر از پارک توجهم را جلب می کند، این بار؛ بی برو برگرد به یاد صندلی های شکنجه ی قرون وسطایی کلیسا می افتم که حضرات کشیش و دستیاران محترم، الات شکنجه را در آن تعبیه می کردند...
هنوز از بحر حیرت این "عجایب پارک" بیرون نیامده ام که که صدای جیرجیر یک سازه ی فلزی که با طناب های متعدد به هم متصل شده توجه ام را جلب می کند.جایگاهی که قاعدتا می بایست محل بالندگی اسپایدر من های آتیه ساز وطنی باشد اما صدای جیر جیر و لرزش ستون های آن شما را به یاد کپرهای پیشی و غراب های در هم شکسته می اندازد.
در راه بازگشت به خانه با خود می اندیشم که به راستی چه چیزی ما را حتی از داشتن یک پارک استاندارد و بازی بی دغدغه ی کودکان محروم کرده؟
بی شک در گام نخست انگشت اتهام به سوی ماست که نسبت به ادای وظایف خود در قبال جامعه بی تفاوتیم.چنانکه معتقدم فقدان کنشگری اجتماعی و یا کم رنگ بودن آن در استان، منجر به بروز بسیاری از ناهنجاری های کنونی جامعه ما شده است.
به راستی تا زمانی که این توهم خودخواسته را کنار نگذاریم و تنها دیگران را مسئول ناکارآمدی ها و مشکلات دانسته و خود را از هرگونه اتهام مبرا کنیم و فقط در زمان جلوس در تاکسی و یا در میان همکارانمان با قیافه ای حق به جانب، از مشکلات و نارسائی ها گله کنیم؛ هیچ معضلی حل نخواهد شد.
باید پذیرفت که همه سوار بر یک زورق پیریم و راهی جزء خواستن و آباد کردن نیست، بیائید تا در قبال شهر و کشورمان بی تفاوت نباشیم، یقینا انتظار نمی رود تا هر شهروند قلم به دست گیرد و فلان ارگان خاطی و یا فلان شخص را مورد عنایت و تفقد قرار دهد، گاهی تنها کافی است با گرفتن یک شماره و یا فرستادن یک پیام خواسته مان را منتقل کنیم. یا اینکه به جای عادت زشت و ناپسند سلفی گرفتن با مصدومین و کشتگان تصادف ها، دوربین هایمان را به سمت کاستی ها نشانه رفته و گوشه ای از فلان سایت و یا روزنامه را به تصویر نقایص دیارمان و یا خواسته مان مزین نمائیم.
و اما شهردار محترم جم
نخست سلام
دوم پوزش برای شوخ طبعیم
و سوم بدانید و می دانید که جنابعالی و همکارنتان در قبال ایمنی پارک های موجود در سطح شهر و جان و سلامت کودکان مسئولید و شایسته است تا حداکثر همت خود را جهت ساماندهی و استقرار وسایل بازی استاندارد به کار ببندید. (چنانکه همینطور است اما در نگهداری اهمال کرده اید).
همانطور که مطلعید بنا بر نص صریح قانون و با استناد به ماده 9 قانون سازمان ملی استاندارد، وسایل شهربازی و پارک ها دارای استاندارد اجباری است و هرگونه عواقب استفاده از وسایل غیر استاندارد و یا نصب غیر اصولی بر عهده ی شهردار است و لذا تمنا دارم سرکشی مداوم و جدی را در برنامه ی همکارنتان بگنجانید تا از داغدار شدن خانواده ها پیشگیری نمائیم و کاری نکنیم که در پارک چگاسه کاسه ی چه کنم به دست بگیریم!!
در مورد سکوی راپل معتقدم حتی در صورت اصلاح حلقه ی مورد نظر، همچنان ارتفاع سکو به انداز ه ای بلند است که برای کودکان خطرناک است (شاید بهتر باشد برای کودکان سکویی مجزا در نظر گرفته شود چون جلوی بازیگوشی و بهانه ی کودکان را نمی توان گرفت!) همچنین قرقره با رسیدن به پایان مسیر دارای چنان شتابی است که در صورت پاره شدن طناب نگهدارنده (در حال حاضر لوله ی پلی اتیلنی به جای آن توسط یک شهروند خلاق نصب شده!) فرد راکب با برخورد به سکو و یا سنگچین مقابل آسیب جدی خواهد دید.
موفق باشید
خلیج فارس
[کد خبر:AJ18053]
دیدگاه‌ها
بعدشم مگه شماکارشناسی
طنزت هم بزاربرای خودت فقط برنامه داریدیجورایی به شهردارمون گیربدیدا
واقعابیکاریدبخدا برید۲تامطلب بیاریدکه استفاده کنیم نه بی مزه ترین مطالب وباانگیزه های سو
این چرندیات چیه که اینجا درج میکنید حیف رسانه ای مثل شما نیست که خودتون رو بازیچه دیگران قرار دادید
خارج از شوخی انتقاد به جایی بود, نشه قضیه چرخ وفلک پارک برازجان واون اتفاقی که برای اون مادر و فرزند افتا د
از قدیم گفتن اتفاق پیش امد داره ولی احتیاط شرط عقل است
خوراک‌خوان (آراس‌اس) دیدگاه‌های این محتوا