آینه جم؛ شیرین مهدی پور؛ در ایران هفته آخر مهر ماه به نام هفته سلامت روان نامگذاری شده است و با توجه به اینکه مدارس بخش بزرگی از جمعیت کل کشور را در بر گرفته است نقش مهمی را در سلامت روح و روان آینده سازان جامعه ایفا می کند.
بی تردید نام آموزش و پرورش این مطلب را در ذهنها تداعی می کند که در کنار آموزش بایستی پرورش اخلاقی و شخصیتی کودکان و نوجوانان نیز از اهمیت بالایی برخوردار باشد و اولیای مدرسه عهده دار این مسئولیت مهم هستند.
خشونت علیه دانش آموزان تنها در تنبیه جسمی و اعمال زور بازو بر پیکر آنها خلاصه نمی شود بلکه تحقیر و اهانت و دادن القاب منفی به آنها صدمات روحی بسیاری به کودکان و نوجوانان ما وارد خواهد کرد.
بی احترامی به دیگران و ناسزاگویی از نظر احکام شرعی بر هیچ کس جایز نیست هر چند از سوی اولیای مدارس و برای پرورش و تربیت دانش آموزان باشد.
بدیهیست حفظ کرامت دانش آموزان در تامین سلامت روان آنها تاثیر بسزایی دارد اما متاسفانه در بعضی از مدارس به بهانه تربیت، به راحتی به دانش آموزان توهین می شود و جایگاه واقعی آنها حفظ نمی شود.
بی تردید انتقاد، توهین و حرف های نیشدار مسولین مدارس و حمله به شخصیت دانش آموزان صدمات روحی غیر قابل جبرانی را به آنها وارد کرده و حس انزجار را در بین دانش آموزان ایجاد خواهد کرد.
وقتی صدای مدیر یا ناظم مدرسه از پشت بلندگو بلند می شود و دانش آموزان را با واژه هایی که بار تحقیر و توهین دارد ملزم به پیروی از قوانین و دستورات مدرسه می کند، این حس و فکر در ذهنها تداعی می شود که وارد پادگانی با قوانین خشک شده اند که در آن کرامت انسانی نادیده گرفته می شود.
حمله به شخصیت دانش آموزان به بهانه ایجاد نظم و رعایت قوانین مدرسه و استفاده از واژه هایی که حس تحقیر و اهانت را به آنها انتقال می دهد موجب رنجش آنها از اولیا مدرسه شده و قطعا برقراری ارتباط با دانش آموزان با لحن و کلام شیرین تاثیر بسزایی در تسلط مسولین بر رفتارها و واکنش های دانش آموزان خواهد داشت و این مهم، سعه صدر، شکیبایی و بردباری بیشتر اولیای مدرسه را می طلبد.
زمانی که دانش آموزان احساس ارزش و احترام کنند برای حفظ این ارزش ها تلاش می کنند و چه بسا بی ارزش کردن کودکان و نوجوانان اعتماد به نفس آنها را از بین می برد و سلامت روانی آنها را خدشه دار می کند.
