آینه جم؛محمود روشن:
بوشهر نهنگ پیرن خاک پاک مرد دریان/ بیش از پیش قدر شناس این خاک باشیم
شباهت عجیب نقشه استان بوشهر، ما را به یاد نهنگی می اندازد که خروش کرده و سر از آب بیرون زده تا خودش را به رخ بکشد، تا بگوید هر چه سنگین باشد باز هم نهنگ است و کسی را یارای مقابله با او نیست...
و همین شباهت ما را به یاد شعر نغز هم استانی عزیز امید غضنفر می اندازد که به زیبایی در وصف بوشهر این چنین سروده است:
بوشهر نهنگ پیرن خاک پاک مرد دریان
سی خومون ای خاک و خورشید اول و آخر دنیان
پا می بنده بندِ خاکش سی غریبه و خومونی
ای تو پیر دل شکسته یاد روزای جوونی
یاد اون زمون تو دریا نعره ی دلنگ برنو
می پیچید تو ناو جنگی کی میاد به جنگ برنو
از خلیج فارس تا دریای عمان
پاینده باد و جاودان ای خاک ایران
شهر مو شعر و شعارم ای همه دار و ندارم
زاد بوم مو تویی تو، خاک تو خاک مزارم
زادگاه ادیبانی همچون فایز دشتی، مفتون بردخونی، فاضل جمی، منوچهر آتشی، رسول پرویزی، سید جعفر حمیدی و بسیاری که عده ای رفته اند و عده ای در قید حیاتند...
آری افتخار می کنیم به این خاک و دیار اما جای بسی تأمل است كه آیا این نهنگ پیر را آنگونه که باید قدر دانسته ایم؟
دیر زمانی است نهنگ پیرمان در آب مانده و منتظر قدرتی از درون است که بار دیگر سر از آب بیرون آورد و خود را یک بار دیگر در خروش نشان دهد...
هم استانی؛ وقت آن رسیده که ما این قدرت را به او بازگردانیم، با هم و در کنار هم... اما چگونه؟
چگونه اش را تو باید بسازی؛ «هم استانی! آستین هایت را بالا بزنيم» كه وقت کار است، نه شعار. "چه داشته ایم" را همه می دانیم، مهم این است؛ "چه داریم"؟ این را من و تو می سازیم، نه کس دیگر... نه به تنهایی، بلکه به کمک یکدیگر... همان کاری که رئیسعلی ها و خالو حسین ها انجام داده اند باهم، نه به تنهایی...
به خودمان ایمان بیاوریم، به توانایی هایمان و آن روز را تصور کنیم که اگر نامی از بوشهر به زبان رفت نه به خاطر نفت و گازش، نه به خاطر نیروگاه اتمی اش که به واسطه منش مردمش آن را به نيكي بشناسند، که مردمش مایه فخر سرزمین شان باشند.
اگر من و تو بخواهیم، آن روز دیر نیست...
