اینه جم- در کمتر از 6 ماه ، روس ها 2 بار پا از گلیم خود درازتر کرده و درباره  تمامیت ارضی ایران ، با برخی کشورهای عربی همسویی کرده اند: بار اول در تیرماه امسال بود که با بیانیه نشست وزرای خارجه کشورهای عضو شورای همکاری خلیج‌ فارس همراهی کردند و خواستار مذاکره  با امارات درباره مالکیت جزایر سه گانه یا ارجاع پرونده آن به دیوان بین المللی دادگستری شدند.

بار دوم نیز همین چند روز پیش بود که در نشست همکاری های عربی - روسی که در مراکش برگزار شد، در کنار کشورهای عربی ، همان موضع قبلی را تکرار کردند.

این خیانت آشکار روس ها به ایران آن هم درست بحبوحه جنگ اوکراین که ایران به همکاری با روسیه در آن متهم است، با واکنش های منفی زیادی در ایران مواجه شد. یکی از مهم ترین واکنش ها، انتقاد صریح علی اکبر ولایتی بود که به روس ها هشدار داد "برای به دست آوردن امتیازی کم ارزش و دست نایافتنی نیز به اعتبار خود لطمه وارد نکنند".

این موضع گیری از آن جهت اهمیت دارد که از سوی مشاور امور بین الملل عالی ترین مقام رسمی کشور یعنی رهبری بیان شده  است و می تواند حامل این پیام به مسکو باشد که در این ماجرا، فراتر از دولت ها، این حاکمیت ایران است که موضع گیری روسیه را مخرب، نابخردانه و خائنانه می داند.

روسیه اگر در زمینه اختلافات ارضی به مذاکره و نهادهای حقوقی بین المللی باور دارد، چرا درباره شبه جزیره کریمه با اوکراین مذاکره نکرد یا اختلافاتش با اوکراین درباره دونتسک و لوهانسک را به دیوان بین المللی دادگستری نبرد و به جای آن با توپ و تانک و جنگنده و بمب افکن به همسایه غربی حمله کرد؟!

سیاست خارجی روسیه به ویژه بعد از جنگ اوکراین که به انزوای این کشور در جهان غرب انجامیده، به روسپیگیری سیاسی شبیه شده است تا یک سیاست منسجم و اصول مند خارجی، آن هم از سوی کشوری که خود را وارث اتحاد جماهیر شوروی می داند که روزگاری نه چندان دور، نیمی از کره زمین را در سیطره سیاسی و ایدئولوژیک خود داشت.
هم از این روست که با ایران در جنگ اوکراین نرد عشق می بازد و از آن طرف بر سر جزایر ایرانی ، عربی می رقصد! 

در این دو باری که روس ها علیه تمامیت ارضی ایران، مفت گویی کرده اند، مسوولان ایرانی و از جمله مشاور بین الملل رهبری به روس ها هشدار داده اند که وارد خط قرمز ملت و حکومت ایران یعنی تمامیت ارضی نشوند. این هشدارها باید ادامه عملی داشته باشند و به عنوان مثال مسکو باید تغییری در موضع تهران راجع به جنگ اوکراین احساس کند.

 به علاوه این بار باید به مسوولان سیاست خارجی کشور خودمان هشدار داد که بیش از این روی دوستی و اتحاد با روسیه حساب باز نکنند. روسیه نیز همانند همه کشورهای دنیا ، در جست و جوی منافع حداکثری خویش است و از جمله می خواهد با نزدیکی اقتصادی به برخی کشورهای عربی ثروتمند، اقتصاد خسته از جنگ و تحریم خود را سر و سامان دهد.

این وظیفه مسوولان ایرانی است که سیاست خارجی ایران را چند وجهی کنند و همه تخم مرغ ها را در سبد روس ها نگذارند.
دقت کنید: روسیه در وسط جنگ و در حالی که ایران در کنارش هست، این گونه علیه تمامیت ارضی ایران موضع می گیرد؛ بعد از پایان جنگ چه خواهد کرد؟! آیا هشداری بیدار کننده تر از این وجود دارد؟!

حال بماند هشدارهای قبلی که جدی گرفته نشدند، از جمله این که پای تمام قطعنامه های تحریم ایران که در شورای امنیت به تصویب رسید، امضای روسیه نیز هست و نیز کارشکنی های روس ها برای کشدار شدن پرونده هسته ای و مذاکرات برجامی.

به نظر می رسد روس ها از این جهت گستاخ شده اند که فکر می کنند روابط ایران با آمریکا و اروپا تا ابد دچار تنش خواهد بود و تهران برای تغییر در این روابط ابتدا باید از مسکو مجوز بگیرد. باید این "توهم روسی" را زدود و به ولادیمیر پوتین و همکارانش در کاخ کرملین فهماند که ایران کارت بازی روسیه نیست و روابط فعلی ایران و غرب، ناشی از هر چه باشد، متاثر از منویات مسکو نیست و تهران در صورت لزوم و بر اساس منافع ملی خود، می تواند این روابط را به گونه ای تغییر دهد که روس ها حسرت این روزها را بخورند.