آینه جم-  بنفشه سام‌گيس

از اواخر دهه 1380، قاچاق مواد روانگردان از حوزه خليج‌فارس از طريق مرز دريايي و همچنين ترانزيت مخدرها از نوارساحلي ايران به اين كشورها، مشكلات مزمني براي منطقه محرومِ در ظاهر ثروتمندِ عسلويه ايجاد كرده و البته كارگران غيربومي كه جمعيت‌شان از جمعيت شهر عسلويه هم بيشتر است، در صف اول قربانيان قاچاق مواد هستند. 

طبق مشاهدات خبرنگار ما، در زمين وسيع متروكه‌اي نبش جاده اصلي و معروف به سه راه عسلويه، در هر ساعتي از روز مي‌توان سراغ از مردان ويراني گرفت كه در گذشته‌اي نه چندان دور، كارگر متخصص و ماهر در مجتمع گاز و پتروشيمي عسلويه بوده‌اند اما به دنبال پايان قراردادهاي كوتاه‌مدت 6 ماهه و يكساله، در نوبت انتظار براي تسويه معوقات مزدي قرار گرفته‌اند و براي تامين مخارج زندگي خانواده، به ناچار به خريد و فروش مواد متوسل مي‌شوند چون در سطح شهر، شغلي نصيب غير بومي‌ها نمي‌شود و آسيب اين خرده‌فروشي، اول گريبان خودشان را مي‌گيرد كه رنج از دست دادن شغل را با مصرف همان موادي كه مي‌فروشند تسكين مي‌دهند. 

تعداد زيادتري از معتادان ساكن در اين بيابان هم، كارگران اخراجي به دليل اعتياد هستند كه به دنبال وابستگي به مصرف، نه تنها توان كار و درآمدزايي براي خانواده‌اي كه كيلومترها دورتر در استاني ديگر ساكن است را از دست مي‌دهند، به دليل اخراج بعد از اعتياد، امكان بازگشت به شهر خود را هم ندارند و به كارتن‌خواب عسلويه تبديل مي‌شوند. 

مواد موجود در عسلويه كه در واقع، ايستگاه اول تخليه مواد قاچاق از مبدا حوزه خليج فارس به ايران است، نسبت به ايستگاه‌هاي بعدتر، خلوص بسيار بالاتري دارد و بنابراين، تخريب بيشتري در مدت كوتاه‌تري ايجاد مي‌كند آن‌هم براي كارگراني كه همگي، نيروهاي پيمانكاري و با قراردادهاي موقت و امنيت شغلي ناپايدار هستند. 

هر ماه، جسد مرداني با هويت معلوم، غير بومي، فوت‌شده به دليل مصرف مواد، متعلق به استان‌هايي در فاصله 500 و 700 و 400 كيلومتري عسلويه، كفن پيچ به فرودگاه مي‌رود تا به مقصد ايستگاه آخر اعزام شود. تنها وسيله همراه اين اجساد، پرونده و سابقه كارگري آنها در فازهاي مجتمع گاز پارس جنوبي است. 

بخشی از گزارش روزنامه اعتماد