حسن محدث‌زاده

دیر یا زود داشت، اما سوخت و سوز نداشت. نه خودش و نه هواداران از قرار گرفتن نام او در لیست مازاد شگفت زده نشدند و همه از ابتدای این فصل منتظر شنیدن این خبر بودند اما نه اینکه چند ساعت مانده به پایان نقل و انتقالات کفش او را جفت کنند و راه خروج را بر او نشان دهند.

از مکتب ایرانجوان رشد کرده است. تیمی ریشه دار در بوشهر که این سال ها حال و روز خوشی ندارد. بعد از ایرانجوان به استقلال خوزستان رفت و 5 فصل را برای این تیم به تاریخ پیوسته بازی کرد. با ذوب آهن خوش درخشید و در فینال باشگاه های آسیا بازی کرد و اولین بوشهری شد که در فینال آسیایی بازی می کرد. بعد از دو سال زندگی در اصفهان در حالی که مشتریان زیادی داشت اما او بلیط تهران گرفت و آن چنان که خود می گوید به تیم پرسپولیس، عشق بچگی هایش پیوست.

او که در سال 2006 با تیم ملی امید ایران سومی آسیا را کسب کرده بود، در پرسپولیس با بازی های زیبا، سانترهای کم نقص و دفاع سخت کوشانه به تیم ملی بزرگسالان هم راه یافت و در 23 بازی برای تیم ملی به میدان رفت. گر چه در لیست بازیکنان جام جهانی 2014 بود و به برزیل هم رفت اما کی روش به او بازی نداد. او اولین بوشهری جام جهانی فوتبال شد.

در میانه راه جنجال کارت های غیرواقعی معاف از خدمت، دامان او را هم گرفت و پسرجنوبی برای گذران اجباری و گرفتن کارت پایان خدمت معتبر، به بندری در شمال نقشه گربه سان رفت. وقتی گیلکی ها از روی سکو او را به کم کاری متهم کردند، از پشت 18 قدم و با شوتی زیبا دروازه فولاد خوزستان را گشود تا در لباس سفید ملوان انزلی، سفیدبخت به تهران برگردد.

با وجود اینکه در دفاع چپ تخصص داشت اما در پرسپولیس دفاع راست شد و هر گاه تیمش به مشکل برمی خورد او مهره شطرنج مربیان سرخ بود تا در پست های مختلف بازی کند و این تعدد نقش ها در زمین باعث شد لقب آچار فرانسه پرسپولس را بگیرد.

در بازی پرسپولیس در برابر تیم قشقایی شیراز، وقتی عالیشاه تعویض شد برای نخستین بار بازوبند کاپیتانی به او رسید و آنچنان که خود می گوید بازوبند کاپیتانی آرزوی محال کودکیش بوده است. او در سایه سیدجلال دفاع صخره ای سرخ ها، کاپیان دوم تیم بود و ماند.

در شهرآورد هشتاد و هشتم رباط صلیبی پاره کرد و این آسیب دیدگی نوار آمادگی او را پاره کرد. او دوران نقاهت را پشت سر گذاشت تا دوباره به مستطیل سبز برگردد اما او با حسین پیشامصدومیت فاصله داشت. فاصله ای که هرگز پر نشد و نوبت شعار «حیا کن رها کن» به او هم رسید. او که در این سالها آرام و ساکت و به دور از حاشیه بود، سرانجام کاسه صبرش فرو ریخت و علیه زامبی های سکوها و فضای مجازی شورید که کاری به فرهنگ چند هزار ساله ندارد، فقط فحش ها را به خود او بدهند و کاری به خانواده اش نداشته باشند.

در هفت فصل  حضور در پرسپولیس به سه قهرمانی و یک نائب قهرمانی در لیگ برتر، یک قهرمانی و یک نائب قرمانی در جام حذفی و سه قهرمانی سوپرجام رسید. او با قطب سرخ فوتبال ایران هم به فینال باشگاه های آسیا رسید اما باز هم دستش از جام قهرمانی آسیا کوتاه ماند. بازی های خوب او با پرسپولیس سبب شد تا در تیم منتخب لیگ قهرمانان آسیا در سال 2017 قرار گیرد.

او که در اولین فصل در 30 بازی برای پرسپولیس به میدان رفته بود اما در آخرین فصل،  کالدرون آرژانتینی فقط 11 دقیقه و در دو بازی سپاهان و شهرخودرو به او فرصت بازی داد. دو بازی ای که پرسپولیس بازی تساوی را با باخت عوض کرد تا او سیبل اعتراضات شود. بعد از فرصت یک دقیقه ای بازی در مشهد کالدرون هیچ گاه به او بازی نداد و حتی در لیست 18 نفره هم قرار نمی گرفت. به همین دلیل همه انتظار داشتند که در نیم فصل او پیراهن سرخ را از تن در بیاورد.

حالا حسین ماهینی پسر محجوب بوشهری با جینی از افتخارات پرسپولیس را ترک کرده است. اگر چه در ساعات پایانی نقل و انتقالات او را نخواستند تا برای یافتن تیمی جدید به محدودیت و معدودیت بیفتد و با قرارداد نازل 150 میلیونی به تیم  نساجی بپیوندد، اما او نه تنها گلایه ای نکرد بلکه با انتشار متنی احساسی از همه تشکر کرد و حتی از هواداران استقلال حلالیت طلبید. البته وظیفه گلایه کردن به مادرش رسید تا در اینستاگرام، محمدحسن انصاری فرد را شماتت کند.

مسعود نظرزاده بازیکن صاحب نام بوشهری چند سال پیش در مصاحبه ای گفته بود «در ظهرهای  آتشین بوشهر که مردم به کولرهای اجنرال پناه می برند و از زیر خنکای آن نمی توانند جُم بخورند، حسین ماهینی با پای برهنه بر روی شن های داغ ساحل می دوید و موفقیت را مشق و تمرین می کرد.» حسین مشقت ها را پشت سر گذاشت تا هم در لیست بازیکنان مانا پرسپولیس قرار بگیرد، بازیکنانی که به راحتی اسم آن ها از ذهن هواداران پاک نمی شود و هم پرچم بوشهر را برای سالها به اهتزار در بیاورد. او سرخ دوستی است که سفیدبخت باشگاه بزرگ پرسپولیس را ترک کرد

نوشتن دیدگاه