اين فوتبال بازهم خداد عزيزي مي‌خواهد، علي دايي مي‌خواهد و مهدي مهدوي كيا... لذت فوتبال در تجربه هاي تلخ و شيرين است نه در ركوردهاي گل نخوردن يا نباختن‌ها.

هيجان فوتبال حتي از تلويزيون ١٤ اينج سياه و سفيد پارس كه آخرين درجه صدايش مساوي بود با "كُر كُر" ًهاي قليون عاليجنابان پدر و مادر با آدم هاي خاص صد چندان مي شد.

فوتبال ما اين‌روزها آدم هاي خاص ندارد، ربطي هم به تغيير شيوه و تاكتیک‌هاي تيمي ندارد که اگر داشت الان مسي و رونالدو و... نبايد اينهمه در بورس بودند.

ما تشنه اتفاقات خاص، آدم‌هاي خاص و هيجانات خاص هستيم، براي ما و نسل ما صعود سخت به جام جهاني حتي در ملبورن لذتش از رفتن به جام جهاني بدون باخت هم بيشتر بود.

ما تشنه دريبل‌هاي علي كريمي هستيم هنوز، كه وقتي پا به توپ مي شود، "يوسف سيف" گزارشگر بيدخوني الأصل الجزيره با صداي بلند فرياد بزنند: ياالله يا كريمي، يا ساحر يا مارادوناي آسيا.

ما تشنه خروج هاي عقاب آسيا هستيم، ما هنوز دوست داريم علي پروين بازي‌ساز تيم‌مان باشد و كريم باقري ژنرال ميدان.

ما هنوز حتي استاد اسدي را بيشتر از مدافعان لژيونر امروزمان دوست داريم، ما آدمهاي اتفاقات خاص هستيم، ما هيجان را دوست داريم، ما فوتبالي را كه به‌قول كوپر عليه دشمن است دوست داريم. ما حتي فوتبال زير بمباران دشمن را ترجيح مي دهيم به بازي هاي سرد و بي روحي كه فقط براي نباختن به ميدان مي رويم.

ما از مهندسي كردن فوتبال لذت نمي‌بريم، ما آدم‌هاي حساب و كتاب دقيق نيستيم، ما مرد بازي با اتفاقات هستيم، ما هنوز دنبال غزال تيزپاي آسيا هستيم و ما هيجان مي خواهيم و هيجان...

ما عاشق شماره ١٧ هاي تاريخ فوتبال‌مان بوده ايم، پيوس، مهدوي كيا، ما با شماره هفت و هشت هاي تيم هاي ملّي امان خاطره داشته ايم و با انها زندگي كرده ايم... ما زندگي مي‌خواهيم پر از شماره هاي بيادماندني..

هيجان مي خواهيم تا فوتبال غصه نداشته هايمان را پاک كند و اميد داشته باشيم. فوتبال اسطوره مي‌خواهد و هيجان و اتفاق./ خليج فارس