آینه جم  ؛سید مرتضی کراماتی

 

کشور  ایران با مردمانی خردمند و دل باخته ی اهل بیت،دارای تمدنی کهن و درخشان، ذخایر معدنی و ثروت های فرهنگی غنی و گسترده و موقعیت استراتژیک و جغرافیایی بسیار حساس و مهم در خاورمیانه و جهان اسلام است که این سبب شده مورد توجه و طمع استعمارگران به ویژه انگلیس قرار گیرد.

آغاز روابط ایران با انگلیس حدوداً به دوره ی تیموریان برمی گردد. در عهد صفویان نیز روابط تجاری برقرار بود و بازرگانان انگلیسی در ایران حضور داشتند. آنها برای حفظ مستعمرات خود و وسعت قلمرو آن تحرکات خود را در منطقه افزایش می دادند

در دوره ی افشاریه نیز جنوب ایران مرکز فعالیت تجاری آنها بود. کریم خان زند برای رونق تجارت، آزادی تجاری بیشتری به انگلیس داد.

در دوره ی قاجار که ایران از جانب روسیه مورد تهاجم واقع می شد فرانسه از فرصت استفاده کرد تا ایران را در مقابل رقیب خود انگلیس قرار دهد. پس از معاهده ی پاریس، نفوذ انگلیسی ها در ایران بیش تر شد به طوری که آنها توانستند فروش دخانیات را به خود اختصاص دهند که با هشیاری علمای شیعه و فتوای تاریخی میرزای شیرازی با آن مقابله شد. آنها همواره سعی در تجزیه ی ایران داشتند، چنان که در جنوب با حمایت از شیوخ منطقه و در کرمان و نواحی سیستان و بلوچستان با حمایت آقاخان کرمانی رهبر فرقه ی اسماعیلیه، قصد جداسازی این مناطق را از خاک کشور داشتند.

انگلیسی ها از علاقه ی ناصر الدین شاه به تجدید فراش و سفر به فرنگ نهایت سود را برای گسترش آمال استعماری خود بردند و توانستند امتیازات زیادی در جهت غارت ذخایر و منابع ملی و فرهنگی ایران کسب کنند.

- حمایت از ترویج و قدرت گرفتن فرقه ی اسماعیلیه و آقاخان کرمانی.  دامن زدن به شورش های محلی در شهرهای ایران و دخالت در شورش های شرق خراسان که توسط طوایف قادریه (نقشبندیه) واقع شد. حمایت از تشکیل فرقه ی گمراه بهائیت در جنوب ایران، توسط سید علی محمد باب.                                               - تشکیل مجموعه های سرّی نظیر آدمیت و فراماسون، برای جذب نخبگان و بد نام کردن آنها در بین مردم 

 - به انحراف کشاندن انقلاب مشروطه ی ایران، نفوذ در بین نمایندگان مجلس مشروطه و سرکوب مبارزان و محافظان مشروطه                                       - تقسیم ایران به سه منطقه و تصرف قسمت وسیعی از خاک ایران طی قرار داد  ۱۹۰۵ و ۱۹۱۵

- تحمیل قرارداد ننگین ۱۹۱۹ که بر اساس آن ایران رسماً مستعمره ی انگلیس معرفی شد. و پس از امضای این قرار داد دخالت های استعماری انگلیسی در امور ایران افزایش یافت. با به قدرت رسیدن رضا خان میر پنج، که بی تردید عامل انگلیس بود، سرکوب قیام ها و نهضت های مردمی ایران آغاز شد و شعایر مذهبی مورد هجوم قرار گرفت.

- از زمان روی کار آمدن دولت اسلامی ایران در سال ۱۳۵۷ تا کنون دولت انگلیس بارها در مسائل داخلی و خارجی ایران دخالت داشته است. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، کشور انگلیس منافع استعماری خویش را در ایران از دست داد و این امر طبیعی است که آنان از طرفی کینه ی این ملت را به داشته باشند و از طرف دیگر سعی کنند وضعیت در ایران به گونه ای پیش برود که آنها مجدداً بتوانند به اهداف استعماری خویش نایل شوند. روابط این کشور با ایران پس از پیروزی انقلاب اسلامی، به ندرت سالم و بی دغدغه و با حسن نیت بوده است. «انگلیس در سال ۱۳۵۹ رابطه ی خود را با تهران به خاطر تعطیل شدن لانه ی جاسوسی آمریکا و به خواست واشتنگتن قطع کرد و این وضعیت تا سال ۶۷ به مدت ۸ سال ادامه داشت. سپس به محض از سرگیری روابط با ایران، علناً پشت سر سلمان رشدی مرتد قرار گرفتند و با سلاح وی به مقدسات اسلامی اهانت نمودند، در نتیجه، این رابطه پس از سه ماه از بازگشایی مجدداً قطع شد».

- حمایت از صدام حمایت نظامی انگلیسی ها از عراق در طول جنگ تحمیلی مسئله ای است که امروزه انگلیسی ها خود نیز به آن اعتراف و بعضاً آن را اشتباه قلمداد می نمایند.

- دخالت در انتخابات: نوع اظهار نظر در نتایج انتخابات ایران نیز از مصادیق دخالت های انگلیس در ایران محسوب می شود. سیاست مداران انگلیسی همواره از نتایج انتخابات در ایران ناراضی بوده اند

- دخالت در بمب گذری های اهواز

دخالت های انگلیس در بمب گذاری های سال ۸۳ و ۸۳ در اهواز به اثبات رسیده است و اکثر ترورها و اتفاقات تلخ

- دخالت در مسائل هسته ای

یکی از دخالت های اخیر انگلیس دخالت در مسائل هسته ای ایران است. این کشور به همراه دو کشور دیگر اروپایی یعنی آلمان و فرانسه همواره با فعالیت های هسته ای ایران مخالفت کرده اند و با دخالت های خود زمینه ی پیشرفت دانشمندان ایرانی را محدود کرده اند.

روابط انگلیس با ایران پس از پیروزی انقلاب اسلامی هیچ گاه دوستانه و خیرخواهانه نبوده است. رفتار آنها با ایران طی ربع قرن اخیر در موارد متعددی خلاف و دون شأن دیپلماتیک است. از این رویکرد چنین برمی آید که انگلیسی ها هرگز صادقانه با ایران برخورد نکرده، بلکه همواره اهداف استعماری خود را در اشکال گوناگون در ایران پی گرفته اند و پس از پیروزی انقلاب اسلامی ریاکاری و گستاخی آنها علنی تر نیز شده است.  در سالهای اخیر نیز شیطنت‌ها و ترفندهای آنان با رنگ‌های لعابی متفاوت با توجه به مشکلات داخلی کشور بویژه مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم و نقدها و حملات تند برخی چهره های مذهبی و دانشگاهی که اکثریتشان را اصول‌گرایان و حتی برخی از مدعیان اصلاح طلبی که بزعم خود به نان و نوایی نرسیده اند، به رئیس جمهور و دولت تدبیر و امید  باعث گردیده با استفاده با نام رئیس جمهور و کسوت و شخصیت روحانیت دکتر حسن روحانی، شعار مرگ بر روحانی و تاکید بر کلمه روحاني  و روحانيت به خوبی به هدف شوم خود رسیده اند و در واقع شاید برخی از مردم نمی دانند که نقد با توهین فرق دارد و نمی دانند که انقلاب اسلامی بسان درختی استوار که باید در آستانه ی ۴۳ سالگی به باروری برسد و همه ی ارکان نظام همان درختند، و زدن شاخ و برگ درخت،  تمامیت درخت را به خطر می اندازد و زیبنده نبود که در جشن پیروزی انقلاب اسلامی، گروهی ناخواسته در قالب نیروهای جوان و انقلابی به جای شعار مرگ بر آمریکا و اسرائیل شعار مرگ بر روحانی سر بدهند تا جائیکه در ساعت‌های اولیه این رویداد واکنشهای مختلفی را شاهد بوده و خواهیم بود. مخالفات این دولت و بویژه برخی از اصولگرایان خوشحال نباشند. این نوع شعارها و تلقین آن در بین افراد جامعه، شیطنت انگلیسی های مستقر در ایران است که در همه جا نفوذ پیدا کرده اند. (شعار مرگ بر روحانی یعنی مرگ بر روحانیت)   

                          این حربه ی انگلیسی هاست که از اول انقلاب تا الان بصورت چراغ خاموش در امور کشور دخالت می کنند ... که باید مواظب این افکار باشیم   بهر صورت در روزهای پایانی کار این دولت با همه ی انتقاداتی که به این دولت، بواسطه تحریم‌های ظالمانه ابرقدرتها و بدخواهان این نظام و این مردم بوجود آمده، باید قدردان تلاشهایی باشیم که همانند همه ی کارهای خوب دولتهای مختلف بعد از انقلاب در اکثر شهرها و روستاها شاهد بوده ایم و يادمان باشد قدردان نعمت آبادانی و امنیت این مرز و بوم باشیم چرا که بقول شاعر: قدر نعمت نعمتت افزون کند /کفر، نعمت از کفت بیرون کند