آینه جم: عبدالحسین صفر پور: راه آهن شیراز-بوشهر با توجه به این وضعیت بودجه هیچ گاه به سرانجام نخواهد رسید. اما پرداختن به حاشیه ی برخی موضوعات ارجح از خود موضوع است این حاشیه ها وزن افراد و جهت گیری آنها را مشخص می کند. در ادامه تلاش می کنم همراه با پاسخ گویی به یک فرد داخلی و یک فرد خارجی تحلیل خود را بیان کنم.

جناب سعادت(فرد خارجی) نماینده دشستان به شکلی عجیب کم کاری خود و فعالیت نماینده جنوب استان را برخوردی ناپخته و غیرعقلانی می داند. سخن سعادت از چند جهت تعجب آور است: اولا پیگیری خط آهن جنوب استان منافاتی با خط آهن بوشهر ندارد، کما اینکه خط بوشهر در محدوده ی کاری سه نماینده قرار دارد و می طلبد این نمایندگان اندک تلاشی در جذب فاینانس و اعتبار داخلی از خود نشان دهند. دوما کسانی که خود جلودار کارشکنی هستند به چه اجازه ای تهمتِ ناروا می زنند، بیاد داریم که نماینده پیشین دشستان طرح تغییر مسیر راه آهن را در سر داشت. شما خط مقدم قومی گرایی هستید خواهشا توصیه اخلاقی نکنید.

سوما: شما به عنوان رئیس مجمع نمایندگان استان برای حل مسائل جنوب اقدامی داشته اید؟ برای مثال می دانید مسیر ناتمام جم-فیروزآباد یا سابقا روشنایی تونل های جم- عسلویه چند قربانی گرفته است؟ مشکل آب و محیط زیست جنوب استان را شنیده اید؟ با مشکلات شهری و فرهنگی و اجتماعی ما آشنایید؟
از طرفی جناب سعادت مهریه را کی داده و کی گرفته! اگر راه آهن بوشهر که در مرحله پیشرفته تر قرار دارد به سرانجامی رسید، خط آهن جم هم می رسد!

و اما فرد داخلی، مطلبی از دکتر حیدری را در یکی از سایت های شهر دیدم که هنوز در شُک آن هستم. این شُک نه به دلیل انتقاد از نماینده فعلی شهرمان است بلکه به دلیل استدلال های ناقص و پرت از موضوع است. با احترام باید بگویم تئوری توطئه عنصر کلیدی بحث ایشان است که با چاشنی بی طرفی به تحلیلی سطح پایین بدل شده است.
گفته اند فارس و اصفهان و... برنده ی اصلی راه آهن بوشهر هستند. اینکه استان های همجوار از خط آهن نفع خواهند برد چیز عجیبی نیست همانطور که از گاز و ... نفع می برند. موضوع این است که ما چه امکانی داریم! امکان ما امتناع از موضوع نیست، یعنی اگر آنها نفع می برند ما نباید مانع شویم! ارتباطات و کاهش هزینه مبادله عنصر اساسی اقتصاد مدرن است که ما سال ها از آن فاصله داریم و با این طرز فکر هیچ به سمت آن گام نخواهیم برداشت!

دوما ایشان در بی خاصیت بودن خط آهن برای جم و پر ثمر بودن آن برای طول استان سخن گفته اند. خط آهن و جاده خلیج فارس تا چابهار پروژه ای ملی است که در اهمیت آن شکی نیست و دیر یا زود باید برای این مهم اقدام شود ولی مشخصا اتصال عسلویه به شاه راه های کشور از جنوب استان مسیری عاقلانه و مقرون به صرفه تر هست و منافاتی با طرح دیگر ندارد.

استدلال های دیگر مبنی بر کاهش اشتغال در منطقه بر اثر راه آهن عجیب ترین قسمت ماجراست. به مراتب خط آهن مسیری کم خطرتر و کم هزینه تر برای مبادلات خواهد بود و باعث کاهش هزینه مواد اولیه در کشور خواهد شد که نفع آن به ما هم می رسد. از طرفی تردد ماشین های سنگین در مسیر جم بیش از آنکه اشتغال زایی کند خطر آفرین است.

استدلال عجیب دیگر در مورد از بین رفتن امکان تاسیس کارخانجات در منطقه است. اولا اینکه این امکان از بین نخواهد رفت دوما با این وضعیت محیط زیستی و آب، وجود تاسیسات صنعتی به هیچ وجه برای این منطقه توجیه عقلانی ندارد.

پی نوشت: بحث راه آهن را در حد بحثی سیاسی و البته بلند مدت بدانید، فرصت های خُرد و خدماتی را دست کم نگیریم، در این متن مجالی برای پرداختن به این وجود نداشت.

منبع: شهر نامه

نوشتن دیدگاه