مدرک دارم پس هستم!
نویسنده:سید محمد زهاتی
به گزارش آینه جم:مدرک گرایی از اصطلاحات پر کاربرد تحلیلگران مسائل اجتماعی ایران امروز است. رشد شتابان دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی در اقصی نقاط کشور ، فقدان اعضای هیئت علمی توانا و متخصص و پذیرش دانشجو در سطوح گسترده موجب انباشت فارغ التحصیلان ناکارآمد و بیکاری شده است که تصور می کنند با اخذ مدارج علمی بالاتر امکان و شانس دستیابی به مشاغل بهتر را دارند. این درحالیست که رشد و افزایش بی رویه دانشجویان و فارغ التحصیلان نه تنها سطح علمی کشور را ارتقا نداده ، بلکه میزان توقعات و خواسته های بخش قابل توجهی از جوانان نسبت به کیفیت اشتغال را بالا برده است. علی ربیعی وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی اخیرا دراظهاراتی بیان کرد که دو و نیم میلیون فرصت شغلی در کشور وجود دارد که با بی رغبتی کارجویان جوان روبه رو شده است. به تعبیری روشن تر دولت و برنامه ریزان کلان آموزشی کشور در طی سالهای گذشته به تربیت نیروهایی پرداخته اند که عملا فاقد کارایی برای بازار کار و بیش از میزان نیاز بوده است. شاید توسعه و گسترش دانشگاه های پولی به عنوان ترویج و اشاعه علم در سراسر کشور معرفی شود اما واقعیت سودآوری بیشتر و اشاعه بیشتر مدرک گرایی در جامعه است.