آینه جم:  اینهمه زیبایی و هیجان اما یک خلا بزرگ دارد. من و زنان و دخترانی چون من، که سالیانی است در حسرت رسیدن به سکوهای ورزشگاه، لحظه شماری می کنیم و نمی شود که نمی شود! انگار ما و ورزشگاه، دو خط موازی هستیم که هرگز به هم نمی رسیم. لطفا یکی این دو خط را کمی کج کند... لطفا

یاسمن جمشیدی: در اردیبهشتی ترین روز جم و در پنج شنبه ای به یاد ماندنی، شهرستان زیبایم جم، میزبان تیم پرسپولیس است. تیمی که برای رسیدن به جام خوشرنگ قهرمانی، باید از سد پارسی های زردپوش جنوب بگذرد. بازی ای که چه با برد پارسی ها تمام شود و چه با برد پرسپولیسی ها، برای جم و جنوب خاطره انگیز می شود!

برد پارس با طعم تلخ پر کشیدن جام قهرمانی از دست تیم مدعی و بزرگ و برد یا تساوی قرمز پوشان با طعم شیرین جشن قهرمانی در جم، دیدنی ترین دیدار فوتبالی فصل را رقم می زند.

آخر هفته، از فوتبال دوستان ایران و جهان گرفته تا سیاستمداران و مدیران کشوری، چشم های شان به این بازی است؛ به بازی سرنوشت پارس جنوبی جم و پرسپولیس، به میزبانی بوشهری ها و جمی ها...

جمی ها همیشه میزبانان خوبی بوده اند و طی این دو فصل، با همه ناملایمت ها، هرگز نام شان جز به نیکی نرفته است. و این بازی اوج میهمان نوازی و مهربانی به رخ خواهد کشید.

ایمان دارم که همشهری رستوران دار، فروشنده سوپرمارکت و فروشگاه دار شهرم این بازی را به چشم طعمه ای بزرگ نمی بینند که جیب هوادار پرشور میهمان جم را برای یک آبمعدنی بزند و برای چندرغاز بیشتر، نام جم را زشت جلوه دهد!

ایمان دارم که همشهری راننده ام می داند در این روز باید برای میزبانی گرم هواداران از استان های دیگر آماده باشد و نه بوق بی دلیل اش دل میهمانی را بخراشد و نه صدای تندش راننده غریبی را که ره به خطا رفته بیازارد.

ایمان دارم که در خانه همشهریانم بروی میهمانانی که در این شهر، به مکانی برای استراحت نیاز دارند باز خواهد بود تا نشان دهیم جم فقط به فوتبالش افتخار نمی کند بلکه مردمان شایسته افتخاری دارد.

ایمان دارم که هوادار پارسی در ورزشگاه به هوادار پرسپولیسی همشهری اش توهین نخواهد کرد چون آنچه باید از ورزش بماند زیبایی است و مهربانی نه خراشیدن جسم و روح یکدیگر...

پنج شنبه اردیبهشتی جم، در تاریخ ثبت خواهد شد و این بازی و این فصل هم تمام می شود اما امیدوارم باز هم پارس جم برای مردمان استانش بدرخشد بی آنکه دغدغه آب و نان داشته باشد. بی آنکه نگران روزی باشیم که دیگر نیاید!

و حرف آخرم را هم بگویم؛
 اینهمه زیبایی و هیجان اما یک خلا بزرگ دارد. من و زنان و دخترانی چون من، که سالیانی است در حسرت رسیدن به سکوهای ورزشگاه، لحظه شماری می کنیم و نمی شود که نمی شود! انگار ما و ورزشگاه، دو خط موازی هستیم که هرگز به هم نمی رسیم. لطفا یکی این دو خط را کمی کج کند... لطفا

نوشتن دیدگاه